Orzeł Biały – godło Polski
Orzeł biały historia godła
Orzeł biały był osobistym godłem któregoś z Piastów. Z czasem stał się godłem całej rodziny książęcej. Na monetach pojawił się w XII wieku. Pierwszym Piastem, który w roku 1222 umieścił znak orła na swojej pieczęci był Kazimierz, książę opolski.
Przemysław II wielkopolski po swojej koronacji ukoronował również znak orła i w takiej postaci zamieścił go pieczęci. W takiej formie godło stało się oficjalnie godłem królewskim w czasach Władysława Łokietka i króla Kazimierza Wielkiego. W ciągu następnych stuleci ulegało licznym przemianom i modyfikacjom związanymi ze stylami epoki i zwyczajami heraldycznymi.
Orzeł biały za Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta ozdobiony był monogramami monarchy.
Od 1573 roku (panował wtedy Henryk Walezy) królowie elekcyjni umieszczali na piersi orła tarczę z własnym herbem rodowym.
Za Stanisława Augusta orzeł otrzymał wszystkie insygnia władzy królewskiej – więc dodano do korony berło i jabłko trzymane w szponach.
Od początku XIX wieku wizerunek godła zmieniał się bardzo dynamicznie i panowała dowolność w interpretacji graficznej. Zarówno na sztandarach jak i na pieczęciach występował orzeł w bardzo różnych formach.
Po odzyskaniu niepodległości w 1919 roku wprowadzono jako oficjalne godło państwowe orła najbardziej przypominającego tego z czasów Stanisława Augusta lecz bez jabłka i berła.
W1927 roku zatwierdzono nowy wizerunek ukoronowanego orła podobny do używanego obecnie. Po 1944 roku z godła usunięto koronę. Usunięcie potwierdzono dodatkowo dekretem w roku 1955. Rząd RP na uchodźstwie w odpowiedzi Dekretem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 listopada 1956 r. umieścił na głowie orła zamkniętą koronę zwieńczoną krzyżem.
Sejm PRL X kadencji przywrócił orłowi koronę według wzoru z roku 1927.
